اکنون که عقربه‌های ساعت، پایان سال پرچالش ۱۴۰۰ با غم‌های بسیار و خوشی‌های اندکش را گوشزد می‌کنند، ورود به سده‌ی جدید را به فال نیک می‌گیریم و امیدوارانه به سال ۱۴۰۱ قدم می‌گذاریم.
نفس‌های ۱۴۰۰ به‌شماره افتاده؛ سالی که از ابتدا تا انتهایش، با ویروس بی‌رحم کرونا دست‌به‌گریبان بودیم، به سوگ از دست دادن عزیزانمان نشستیم، در تنگنای اقتصادی و معیشتی بودیم .
نوروز همه‌وقت عزیز بوده است. در چشم مغان، در چشم موبدان، در دیده مسلمانان و در چشم شیعیان. همه «نوروز» را عزیز شمرده‌اند و با زبان خویش از آن سخن گفته‌اند. حتی فیلسوفان و دانشمندان كه گفته‌اند: «نوروز، روز نخستین آفرینش كه اورمزد دست به خلقت جهان زد و شش روز در این كار بود و ششمین روز، خلقت جهان پایان گرفت و از این روی، نخستین روز فروردین را هورمزد نام داده‌اند و ششمین روز را مقدس شمرده‌اند».
و این مقدس بودن پیامی برای تامل و تفکر دارد. «نو شدن» مرام طبیعت است: طبیعت هر ساله در بهار و سر هر فصل و صبح هر روز نو می‌شود و دایما و پیوسته ما را به نو شدن دعوت می‌کند. آه اگر فقط همین یک پیام طبیعت را می‌گرفتیم؛ هرگز دچار کهنگی و دل‌مردگی و غم نمی‌شدیم.
چه زیبا متبادر می‌شوند به ذهن سنت‌ها و آیین ما چراکه در قرآن مجید تنها ۷ سوره است که بعد از بسم‌الله با حرف «سین» شروع می‌شود که جمعا حدود ۳۳ صفحه می‌شوند: سوره‌های اسرا، نور، حدید، حشر، صف، معارج و اعلی.
پس فراموش نکنیم آهنگ تحول زمین و زمان را با زنگ کاروان بهار گوش جان می‌سپاریم تا تولد دوباره‌ی زمین رنگ و بوی خدایی بگیرد. آینه در آینه سعادت و سلامت را برای شما از درگاه خداوند متعال خواستارم.
رسم است که با رسیدن بهار و نوروز، آرزو کنیم که بدی ها و پلیدی ها به دور ریخته شوند و برای یکدیگر امید و عشق و بهروزی آرزو کنیم.
